«Ιστορία γράφουν οι παρέες…» Από το εταιρικό newsletter «Εργασία και Χαρά Νο 33, Δεκέμβριος 2008» 25 Φεβρουαρίου, 2009

Αν και από λιγάκι μακριά (στην όχι και τόσο κρύα Μέση Ανατολή), μαθαίνω ότι εκεί στην Αθήνα κοντεύουνε να έρθουνε τα χιόνια, οπότε σας στέλνω κι εγώ τις ευχές μου για ευτυχισμένα και «λευκά» Χριστούγεννα!

 

Και μια και αυτό είναι το τελευταίο «Εργασία και Χαρά» για φέτος, θέλω να μοιραστώ  μαζί σας μερικές σκέψεις που μου έρχονται τον τελευταίο καιρό αρκετά συχνά, με αφορμή αλλά όχι μόνη αιτία την περιβόητη κρίση που περνάει η παγκόσμια οικονομία (αν και προσωπικά πιστεύω ότι μας παρουσιάζεται μεγαλύτερη από ό,τι είναι πραγματικά).

 

Στις περισσότερες εταιρίες, λοιπόν, ειδικότερα στις πολυεθνικές (όπως είμαστε και εμείς πλέον), διαβάζει κανείς τα ετήσια δελτία με τις στρατηγικές τους αποφάσεις και τα περιβόητα «vision & mission» που δηλώνουν τα μεγαλοστελέχη και τα βρίσκει γεμάτα με λέξεις και φράσεις όπως «Πελατο-κεντρικός», «Ο εργαζόμενος είναι το πιο πολύτιμο περιουσιακό μας στοιχείο» και πολλά άλλα συναφή. Όταν όμως τα πράγματα ζορίζουνε, συνήθως οι διοικήσεις των επιχειρήσεων αυτών βάζουνε στο συρτάρι τις δηλώσεις τους αυτές και θυμούνται ότι ο πραγματικός τους στόχος είναι να αυξήσουνε ή να διατηρήσουνε ψηλά την κερδοφορία των μετόχων.

 

Προσωπικά, ο Φάνης και εγώ, ποτέ δεν πιστέψαμε ότι οι αρχές μας είναι δυνατόν να είναι διαπραγματεύσιμες ανάλογα με τις συνθήκες. Ακόμη και όταν τα πράγματα στην Καριέρα δεν ήταν τόσο ρόδινα όπως είναι σήμερα, πάντα η επιλογή μας ήταν να βάζουμε την ομάδα πάνω από όλα και να θυμόμαστε ότι η σε βάθος ενασχόληση με τον πελάτη και κυρίως τις ανάγκες του είναι αυτή που θα μας φέρει πραγματική επιτυχία. Θεωρούμε, κατά συνέπεια, μεγάλη τύχη το γεγονός ότι το CareerBuilder είναι μια εταιρία που μας επιτρέπει να διοικούμε την Καριέρα όπως ακριβώς κάναμε και όσο ανήκε εξ ολοκλήρου σε εμάς.

 

Και κάνοντας έναν μικρό απολογισμό του πώς λειτουργήσαμε τον τελευταίο χρόνο και σε όσα προγραμματίζουμε για την επόμενη χρονιά, εν μέσω της οικονομικά δύσκολα συγκυρίας που αντιμετωπίζει ειδικά η αμερικανική αγορά, τα παραπάνω αποδεικνύουν οι 12 συνάδελφοι που προστέθηκαν στην εταιρία μέσα στο 2008 (από 34 γίναμε 46) και οι άλλοι 7 που θα μας φτάσουνε στον αριθμό 53, το κα-τα-πλη-κτι-κό καινούργιο γραφείο που (μετά από πολύ κόπο του Σπύρου και όλων όσοι βοήθησαν) θα μας υποδεχτεί στις αρχές Φεβρουαρίου, η εκπαίδευση που ήδη έχουμε ξεκινήσει (γλώσσες, Η/Υ κ.ά.) αλλά και αυτή που θα προσφέρουμε στο 2009 (σε πολλά και ενδιαφέροντα αντικείμενα), το ταξίδι στο Μέχικο!!! και πολλά ακόμη που μας έρχονται από το Αμέρικα, με κυριότερο ίσως το Kick-off που θα φιλοξενήσουμε, στο οποίο μεταξύ άλλων θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε και αποκλειστικά για εμάς μια ομιλία από τον πολύ ιδιαίτερο κ. Cris Moon http://www.chrismoon.co.uk/ (που θα μοιραστεί μαζί μας τις εμπειρίες του σε σχέση με την αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων).

Κλείνοντας, και για να μη φανώ γλείφτης των Αμερικανών, απλά θέλω να ξεκαθαρίσω σε όλους ότι αυτή η εταιρία ήταν και θα είναι πάντα οι άνθρωποί της και με ή χωρίς οικονομικές κρίσεις δεν υπάρχει καμία περίπτωση να βρεθεί κάτι που θα μπει πάνω από τις αρχές μας να φροντίζουμε όλοι μας τους συναδέλφους μας σαν μέλη της ίδιας οικογενείας… Εξάλλου, όπως πάντα λέμε, «ιστορία γράφουν οι παρέες»!  

 

Θεόφιλος Βασιλειάδης,

Managing Director SE Europe

Στο Μεξικό αδέρφια μου, στο Μεξικό! 19 Φεβρουαρίου, 2009

27 άτομα. 6 αεροπλάνα. 7 ημέρες. Αθήνα – Άμστερνταμ – Houston – Cabo San Lucas – Mexico City – Παρίσι – Αθήνα. Κι αυτό που κάποτε θύμιζε διαφήμιση για το Survivor τώρα είναι γεγονός. Φαίνεται απίστευτο ότι ήρθε η ώρα να πραγματοποιηθεί αυτό το ταξίδι στο Μεξικό. Πέρασε κιόλας ένα έτος από τότε που το ακούσαμε πρώτη φορά, λίγοι μήνες που πιστέψαμε ότι μπορεί να πάμε, ένας μήνας που καταλάβαμε ότι τελικά θα φύγουμε και τρεις εβδομάδες να συντονιστούμε, να οργανωθούμε, να βγάλουμε visa, να βρούμε ξενοδοχεία στο Houston, να κάνουμε σχέδια έως ότου έρθει η μέρα να φύγουμε… σε 9 μέρες από σήμερα.

 

 Είμαι βέβαιη πως αυτό το ταξίδι θα είναι μοναδικό και άκρως επεισοδιακό! Πόσες φορές έχουμε την δυνατότητα να κάνουμε ένα τόσο μακρινό ταξίδι με πολύ καλούς φίλους και αγαπημένα μας πρόσωπα; Και μου αρέσει αυτό πολύ!

 

Γιατί έχουμε από όλα.. Τον Χρήστο και την Γιώτα που φοβούνται τα αεροπλάνα και πρέπει να χαπακωθούν απαραιτήτως! Επίσης, δεν έχουν μάθει ακόμα αν το αεροπλάνο είναι δεκαετίας, αν έχει αλεξίπτωτα, από πού είναι ναυλωμένο και τα τελευταία στατιστικά αεροπορικών δυστυχημάτων! Αν ο πιλότος έχει παρελθόν με αναγκαστική προσθαλάσσωση, αν έχει εκτελέσει πτήση χωρίς κανένα κινητήρα, πτήση με κοπάδι από νομαδικές μπεκάτσες που σκάλωσαν στις turbo μηχανές, αν έχει αυτοκτονικές τάσεις ή αν είναι ανώνυμος αλκοολικός! Αν τσακωθεί εκείνη την μέρα με την γυναίκα του δεν θα το μάθουμε ποτέ είτε εξελιχθεί αυτό καλά είτε όχι (χαχαχα) εκτός και αν πληρώσουμε το Νίκο Χορταρέα να δει τη μαγική του σφαίρα ή μας διαβάσει καμιά ξεδοντιάρα γύφτισσα τα κόκαλα από τα αρνίσια παϊδάκια που θα φάμε σήμερα Τσικνοπέμπτη!

 

 Τον Σεραφείμ που είναι τόσο τρελαμένος με την δουλειά που δεν διαβάζει κανένα ενημερωτικό email και το μόνο που ξέρει είναι πως θα πάει στο Μεξικό! Όλα τα άλλα είναι πληροφορίες που έχω μόνο εγώ. Ο Κωνσταντίνος βέβαια θα ήθελε πάρα πολύ να γίνει ένα λάθος στα εισιτήρια και να κάνουν upgrade την θέση του σε Business Class και να του δώσουν και free massage για την ταλαιπωρία! Την Κωνσταντίνα Σ. (βλ. ‘καλύτερο servicing of the universe’ και ‘Ξέρεις άλλον που να εξυπηρετεί τόσο καλά όσο εγώ; Δεν γίνεται αυτό!’) που θέλει να είμαστε κοντά ο ένας στον άλλο για να μην χαθούμε και μας συμβεί κάτι!  Τον Αλεξάκο (IT) που θέλει να κλείσουμε και για εκείνον ότι κλείνουμε και εμείς! Την Ελένη που ψάχνει να δει που θα αφήσει το παιδί ‘Πέρλα’ και θα φύγει μακριά! Τον Θανάση που θα επιδοθεί στα σκληρά sports του manicure και Swedish massage γιατί η Γεωργία μας φοβάται τα σκυλόψαρα!

 

Δυο αεροπλάνα, ένας προορισμός! Και είναι σα να το βλέπω μπροστά μου: και να σου τα ‘ααααα πολύ ωραίο είναι τελικά’, να σου τα ‘ εμένα γιατί το δικό μου δωμάτιο είναι πιο μικρό;’, να σου τα ‘α, ξέχασα τον φορτιστή στο χθεσινό ξενοδοχείο’, να σου τα ‘ααα, μου θυμίζει τον Ωρωπό’ κ.λ.π.

 

 Μπορώ να φανταστώ από τώρα τα πρόσωπά μας όταν φτάσουμε 50 μέτρα από τις φάλαινες στον Ειρηνικό με τα catamaran, όταν θα δούμε τόσο όμορφα μέρη και όλα αυτά όλοι μαζί. Έτσι όπως μόνο εμείς ξέρουμε να περνάμε καλά και να μας μένουν όλα αξέχαστα!

 

Σκεφτόμουν πόσο τέλεια θα ήταν να είχαμε και όλη την υπόλοιπη εταιρία μαζί! Είναι από αυτές τις στιγμές που απλά εύχεσαι να γινόταν και ας μην είναι εφικτό, γιατί έτσι θα ήταν ακόμα καλύτερα! Αλλά να είναι όλοι σίγουροι πως κάθε margarita που θα πίνουμε θα είναι στην υγεία τους και κάθε καραβίδα και burritos επίσης!

 

Γιατί τι αναζητάει ένας υπάλληλος καταμεσής του χειμώνα; Ένα break! Μια φυγή από την καθημερινότητα! Μια τυρκουάζ παραλία να απλώσει την κορμάρα, ένα pool boy για τα θελήματα και να του κάνει αέρα, έναν κοκκοφοίνικα να πάρει έναν υπνάκο, μια pina colada, ένα διπλόπιτο quesadilla με απ’ όλα και έναν ακόμη να τον τραβά φωτογραφίες και να είναι και όλα πληρωμένα! Τι Cabos Stin Larisa, τι Cabo San Lucas.. ένα και το αυτό!

 

Το μόνο πρόβλημα είναι πως δε νομίζω να χωρέσουμε όλοι μαζί σε μια φωτογραφία! Αλλά φαντάζομαι θα το διευθετήσουμε αυτό μέχρι να έρθει η ώρα να επιστρέψουμε πίσω και να σας σπάσουμε τα νεύρα με το εξωτικό μας μαύρισμα, φωτογραφίες στο facebook και ό,τι θυμόμαστε και χαιρόμαστε απ’ όσα είδαμε και ζήσαμε και πάθαμε…  

 

Για ένα περίεργο λόγο όμως ακόμα κι αυτό θα είναι ωραίο γιατί τελικά ίσως ο προορισμός να μην είναι το μέρος που θα πάμε αλλά εκείνο το μέρος στο οποίο θα γυρίσουμε πάλι με όλα αυτά που θα έχουμε κερδίσει στο ταξίδι… και μέρες, μήνες, ίσως και χρόνια μετά θα θυμόμαστε όταν πέφτουμε πάνω σε κάποια φωτογραφία ξεχασμένη σε ένα συρτάρι και θα χαμογελάμε συνωμοτικά και ξέγνοιαστα..

 

Viva Mexico!!!

 

 

 

 

ITPDgirl

21% των εργαζομένων δεν αισθάνονται πιστοί στον εργοδότη τους 10 Φεβρουαρίου, 2009

Τι αποκαλύπτει έρευνα του kariera.gr σχετικά με τους εργαζομένους και τους εργοδότες στην Ελλάδα.

Φαίνεται ότι οι υπάλληλοι αισθάνονται περισσότερο πιστοί στους προσωπικούς τους στόχους καριέρας απ’ ό,τι στον εργοδότη τους, καθώς το 21% από αυτούς δεν νιώθουν πιστοί στον τωρινό τους εργοδότη, ενώ το 22% δηλώνουν ότι είναι πολύ πιθανό να εγκαταλείψουν τη θέση τους και να αλλάξουν δουλειά σε έναν χρόνο ή και λιγότερο. Αυτό είναι το αποτέλεσμα, σύμφωνα με την τελευταία έρευνα του kariera.gr για τους εργαζομένους και τους εργοδότες στην Ελλάδα. «Όταν οι εργαζόμενοι δεν νιώθουν πιστοί στον εργοδότη τους γίνονται, πιθανότατα, λιγότερο παραγωγικοί και προδραστικοί στον ρόλο τους και αρχίζουν να έχουν τα μάτια τους ανοιχτά για μια νέα θέση εργασίας κάπου αλλού» αναφέρει ο Θεόφιλος Βασιλειάδης, Διευθύνων Σύμβουλος του kariera.gr. «Ήδη, εν μέσω της προσπάθειας για επιβίωση από τη θύελλα της οικονομικής κρίσης, ίσως αναγκαστούν οι εργοδότες να συμπεριλάβουν στους προϋπολογισμούς τους δαπάνες για προσλήψεις εάν θέλουν να διατηρούν στο εργατικό δυναμικό τους ταλαντούχα άτομα με τα απαραίτητα προσόντα.»

Το κόστος μιας υψηλής ροής ανανέωσης προσωπικού μπορεί να είναι πολύ μεγάλο. Σύμφωνα με την έρευνα, το 41% των εργοδοτών δηλώνουν ότι κάθε πρόσληψη κοστίζει 1.000 ευρώ, ενώ το 9% από αυτούς εκτιμούν ότι το κόστος ανά πρόσληψη αγγίζει τα 2.000 ευρώ ή και παραπάνω. Από τη στιγμή που οι εργοδότες θα συμπεριλάβουν το κόστος πρόσληψης νέων υπαλλήλων στους προϋπολογισμούς τους, μπορεί να χρειαστεί σημαντικός χρόνος μέχρι να αντισταθμίσουν τις συγκεκριμένες δαπάνες. Το 36% των εργοδοτών εκτιμούν ότι απαιτούνται περισσότεροι από έξι μήνες για την απόσβεση των δαπανών που συνδέονται με την πρόσληψη και την κατάρτιση νέων υπαλλήλων από την ημέρα που προσλαμβάνονται. Το 12% από αυτούς αναφέρουν ότι χρειάζεται περισσότερο από ένας χρόνος.

Οι εργαζόμενοι αναφέρουν διάφορους λόγους που τους κάνουν να μην αισθάνονται πιστοί στον τωρινό εργοδότη τους:

– Δεν μου δίνονται αρκετές ευκαιρίες για την εξέλιξη της καριέρας μου (51%).

– Ο εργοδότης μου δεν με πληρώνει καλά (50%).

– Δεν αναγνωρίζονται ή δεν εκτιμούνται οι προσπάθειές μου (50%).

– Δεν μου αρέσει η κουλτούρα της δουλειάς μου (38%).

– Η διαρκής κατάρτιση και εκπαίδευση που παρέχεται από τον εργοδότη δεν είναι επαρκής (30%).

– Το πακέτο αποδοχών δεν είναι αρκετά καλό (26%).

– Δεν υπάρχουν αρκετές προκλήσεις στη δουλειά (24%).

– Δεν αισθάνομαι ότι ο εργοδότης μου εκτιμά την αξία μου (23%).

– Δεν συμπαθώ το αφεντικό μου (17%).

Μεθοδολογία έρευνας

Η έρευνα διεξήχθη online εντός Ελλάδας από την ΚΑΠΑ Research ΑΕ, για λογαριασμό του kariera.gr, μεταξύ 237 διευθυντικών στελεχών και HR managers (που απασχολούνται με πλήρες ωράριο- δεν είναι ανεξάρτητοι- τουλάχιστον με σημαντική συμμετοχή στις αποφάσεις των προσλήψεων) και 656 Ελλήνων εργαζομένων (που απασχολούνται με πλήρες ωράριο- δεν είναι ανεξάρτητοι) ηλικιών 18 και άνω, μεταξύ 1ης και 14ης Ιουλίου 2008 (τα ποσοστά σε ορισμένες ερωτήσεις βασίζονται σε ένα υποσύνολο από εργοδότες ή εργαζομένους, με βάση τις απαντήσεις τους σε ορισμένες ερωτήσεις).

Hello world! 20 Οκτωβρίου, 2008

το καριέρα blog είναι γεγονός!!!!